sonunda...

bir umutla sabahın köründe gözlerimi açmış olmama rağmen, nereye nasıl bir paragraf sıkıştırabilirim heyecanı ile başlıyorum yazmaya... 

değerli arkadaşım, sırdaşım, canım ablacım ve müstakbel yenge cim (hepsi tek kişiden ibarettir =)) sayesinde aranıza katılma şansı bulmuş, o şansı bulmuşken monotonlaşmış hayatımın da bir dönüm noktasından geçerek bunu değerlendirmesine izin vermiş bulunmaktayım =)

imrendiğim yazıları, anlatımı ve burada yaşadıkları ile mutlu oluşu, paylaşımın değerini daha bir anlattı bana.... yapabileceğim ne varsa eğer, ortaya dökebilme şansım olduğunu, birilerinin illaki beğenmesi için değil de kendin ile mutlu olabilme ihtimalini gördüm onda... 'aman hiçbir şeyi beceremem zaten' diye köşeye çekilmeyi değil de içimde yanan atesi fark etmek adına, artık sizlerle birlikteyim. birden bire gelişen blog yazma hevesimin başlangıç noktasında kendimi nerede ve nasıl görmek istediğimi düşündüğüm vakit, bir zamanlar içinde olduğum, lise döneminde okuduğum kadın giysi tasarımı dersinden aldığım etkileri, burada kendimle paylaşmak istedim...değerli abimin adını koyduğu  "bir stilistin günlüğü" paragraf başlığı ile çizimlerimi ve hissettiklerimi sizlerle paylaşma şansım olduğunu görünce, amatörlüğün verdiği yansımayı neden bir kaç eleştiri ile profesyonelliğe çevirme şansımı kaybedeyim ki dedim. hem ne kaybederim ki diye yola çıkıp bir çok insanın başarıya koştuğunu gördüğümde içimdeki bu hissin beni aslında ne kadar etkilediğini de fark ettim.

zaman içinde bir çok yaşanmışlığı, unuttuklarımı hatırlamak, unutmak istemediklerimi hafızaya kazımak, unutmak istediklerimi de paylaşarak, daha çabuk üretken olabileceğim hayatın köşesinden hepinize kocaman bir el sallamak istedim.

zaman içerisinde içinizdeki değerleri anlama şansına sahip olabileceğime inanarak beni fark edeceğinizi, fark edipte görmezden gelemeyeceğiniz düşüncesi ile herkese kocaman bir MERHABA...